José Manuel Bujanda Arizmendi
Euskal Herria hizkuntza berezi baten jabe da. Mirakuiluzki, edo ez dakigu nola, baina gaur artio bizirik iraun duen hizkuntza propio baten jabe. Inguruko hizkuntzekin ahaidetasunik nabari ez zaiona, gainera. Itxuren arabera, mendez mende lurralde honetan beti kokatua egon dena. Bada hemen, alajaina nor bere plazerera ametsetan egoteko moduko gaia. Baina agian amets egiteko grinari ateak zabal-zabalik uztea ez da on, eta arriskugarri ere gerta daiteke. Hobe dugu, beraz, buru hotzez eta zentzuz gaiari heldu. Dena den, eta gertatua gertatu hor dugu guztiona den euskara. Egia da, beronen iragana iluna eta gaizki ezaguna zaigula eta bestalde, aje askorekin iritsi dela gure egunotara nahiz eta azken hamarkadetan sekula giharra eta kemena bereganatu alor askotan, landuago eta trebatuagoa dugu/dago hain zuzen, erabiliagoa esparru askotan, euskaldun kopuru aldetik ere igoera boteretsura iritsi arte gazte eta nerabeengan bereziki. Baina baditu oraindik ere, izan ere, erronka berri, zail eta korapilatsuak, zeren bide bat egiteak bide berriei ekin beharra dakar. Ibili izateak ibiltzeari jarraitzeak eskatzen dio halabeharrez. Handik eta hemendik, hauekin eta haiekin, zubiak eraikiz.
Azken iruzkinak / Comentarios recientes